Artikulu honetan Nietzscheren gizakiari eta giza izateari buruzko ikuskera planteatzen da, "disonantzia haragitu" gisa definitua, hau da, disarmonia baten gisa, zeina harmonizatu beharra dagoen ia musikaren erara: kultura "dionisiar" baten bidez, hots, kultura bizi, bizizale, biziemaile baten bidez.